Naarste ervaring sinds 03-2014
Hoewel we door het vrijwilligerstekort over het algemeen gedwongen zijn alleen te rijden, had de dienstdoende vrijwilliger op vrijdag 21 juli haar collega mee in de dierenambulance. Terwijl ze net onderweg naar het huis van de collega zijn om haar af te zetten, gaat de telefoon. De melder vertelt een reiger te zien staan in de berm langs de N346 te Delden, direct voor Carelshaven. Aangezien de collega woonachtig is in Delden reden ze samen door naar de genoemde locatie.
Tussen de parallelweg en de N346 bij Carelshaven zit een sloot en een klein stukje vangrail. Het was nauwelijks te zien vanaf de parallelweg, maar na goed kijken zag de dienstdoende vrijwilliger een kop boven de vangrail uitsteken. De dierenambulance werd geparkeerd, de zwaailichten werden ingeschakeld en de reiger keek verdwaald om zich heen. Meteen was te zien dat het om een jong dier ging, want de reiger had nog pluizen op de kop.
De collega ging achterin de dierenambulance om een vangnet te pakken en de dienstdoende vrijwilliger zag dat de reiger achteruit begon te deinzen richting de N346. Vanaf de stoplichten bij Delden kwam een rij auto’s aangereden en de dienstdoende vrijwilliger draaide zich om, om een veiligheidshesje aan te trekken om het verkeer wat te laten afremmen en naar de reiger te kunnen gaan.
De vrijwilliger had zich nog maar net omgedraaid toen ze ineens een doffe klap hoorde. Direct wist ze dat het niet goed was en ze draaide zich vlug weer om. Beide vrijwilligers wisten geen woord uit te brengen. De kop van de reiger was niet meer te zien en ze bukte zich om onder de vangrail door te kijken waar ze het hoopje reiger in de berm zag liggen. Ze twijfelde geen seconde, sprong over de sloot en klom over de vangrail om de reiger te pakken. Ze voelde nog een hartslag, terwijl de rest van het lichaam al slap was. Met grote spoed klom ze weer over de vangrail en sprong ze over de sloot om de reiger in een bench te leggen voor vervoer naar de dierenarts. Onderweg vonden de vrijwilligers hun stemmen terug en vroegen ze zich hardop af wie er toch in vredesnaam een reiger, die nota bene nog in de berm staat (of hoogstens net met 1 pootje op straat), aanrijdt terwijl er een dierenambulance naast staat met opvallende zwaailichten. En dan ook nog niet even stoppen!
Machteloosheid, verdriet en boosheid voerden de boventoon. De jonge reiger is helaas onderweg naar de dierenarts al overleden. Het was afschuwelijk om klaar te staan om te helpen en dan mee te krijgen hoe een jong, verdwaald dier dat waarschijnlijk net uit het territorium van zijn ouders gekomen is, doodgereden wordt. Het feit dat degene die op dat moment niet goed oplette en veel te dicht aan of zelfs in de berm reed niet eens even het fatsoen had om te stoppen, maakte dat de vrijwilliger zich even weer enorm bewust is waarom zij zich inzet voor de dieren. In de bijna tien jaar ervaring van de vrijwilliger, is dit toch wel het meest nare dat ze heeft meegemaakt.
